” करिअर वुमन ” चा एकटेपणा आणि  होमिओपॅथी / Loneliness of the ” Career Woman” and Homoeopathy

” करिअर वुमन ” चा एकटेपणा आणि  होमिओपॅथी

भवरा कसा कधी इथे, कधी तिथे, गरागरा एका पायावर फिरत राहतो, तसं नोकरी करणारी स्त्री सकाळी घर ते ऑफिस, संध्याकाळपर्यंत ऑफिस आणि रात्री पुन्हा घर असे नित्य नियमाने वर्षानुवर्ष करत राहते. हा भवरा स्वतः आठवड्याच्या शेवटी थोडा हळू आणि एरवी वेगात फिरत राहतो. सतत काहीतरी काम करत राहिल्याशिवाय भागत नाही. कोणतीही गोष्ट आरामात, शांतपणे अनुभवता येत नाही. त्यामुळे गरागरा फिरणाऱ्या भवऱ्याची ऊर्जा शेवटी संपते आणि तो थांबतो, तसं एका क्षणी नोकरी करणाऱ्या स्त्रीलाही ‘आता नाही होणार माझ्याकडून ‘  असं गलितात्र व्हायला होतं. पण तिचा आवाज आपल्या दैनंदिन वेळापत्रकात व्यग्र असणाऱ्या कुटुंबातल्या कोणालाच ऐकू येत नाही. आणि तिच्या लक्षात येते की तिचा आवाज ऐकणारं कोणीच नाहीये. त्यातूनच हळूहळू तिच्या मनात एकटेपणाची बिजं रुजायला लागतात.

वरील उदाहरणातील सर्व पेशंटना होमिओपॅथिक औषध दिल्यानंतर त्यांच्यामध्ये घोळक्यात राहून ही स्वतःशी संवाद साधता येणे शक्य होऊ लागलं.

आपल्या  वेळापत्रकात आपण हरवून जाणार नाही याची त्या खबरदारी घेऊ लागल्या. त्यांना ‘प्रोसेसिंग ‘ करता येणे शक्य होऊ लागलं.

“मला घरात मला समजून घेणारं कोणी नाही”, या भावनेची पुनरुक्ती होणं थांबलं. एकटं आणि  ‘एकाकी वाटणं ‘ पूर्णपणे मनातून निघून गेलं.

“हातातून काहीतरी हरवल्यासारखं, सुटल्यासारखं, कोणाशी कनेक्ट होता येत नाही ”  ही भावना मनातून निघून गेली.

नातेवाईकांच्या प्रत्येक कार्यक्रमाला जाता येणे शक्य नाही, ही गोष्ट समजून घेतली गेली.  निदान फोन वरून संपर्क ठेवणं हे करता आलं, या  गोष्टींमध्ये त्यांनी समाधान मानून घेतलं.

म्हणजे त्या इतर नात्यांना योग्य न्याय देऊन सगळ्यांशी जोडलेले राहायला लागले. त्यांचा “सोशल कनेक्ट “ कमी होत होता त्याबद्दलची खंत मनातून निघून गेली.

त्यामुळे नोकरीच्या व्यापातून येणाऱ्या एकटेपणांच व्यवस्थापन त्यांना नक्कीच जमू लागलं.

“हीचं नोकरी अधिक महत्त्वाची आहे”, हा इतरांचा समजामुळे आपल्यांच माणसांकडून येणारा दुरावा वाढत चालला आहे, याबद्दलचा ऐकावे लागणाऱ्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करणं जमू लागलं.